Haziran sabahı…
Bir çocuğun kalbi, bir annenin duası, bir babanın sessiz gözyaşı…
Kalemlerin tıkırtısına karışan umutlar, yılların emeği, hayalleri…
Adı “Liselere Geçiş Sınavı” ama aslında bundan çok daha fazlası.
LGS, yalnızca 90 sorudan ibaret değil. O sabah sıraya oturan her öğrenci, yalnızca bir test çözmeye gitmiyor. O sıraya oturan; uykusuz gecelerini, defter aralarında saklanan hayallerini, “başaracağım” diye fısıldadığı iç sesini de yanında götürüyor.
Kimi sessizce başlıyor çözmeye soruları, kimi önce derin bir nefes alıyor. Kimi içinden dua ediyor, kimi sadece gözlerini kapatıp annesini düşünüyor. Çünkü bu sınav sadece bilgi değil, yürek de istiyor. Sadece çalışmak değil, direnmek de istiyor. Umut etmek, bazen vazgeçmeden yürümek de istiyor.
Anne babalar…
O sabah belki çocuğunuzdan daha çok siz heyecanlanıyorsunuz. Ama lütfen unutmayın; çocuklar sadece sınav kazanmak için değil, kendilerini keşfetmek için yola çıkıyorlar. Onlara lütfen sadece sonucu değil, yolculuğu da sevdirelim.
Öğretmenler…
Her “yapabilirim” diyen çocuğun arkasında bir öğretmenin inancı vardır. Yeri geldiğinde bir omuz, yeri geldiğinde bir bakışla güç verdiğiniz o çocuklar sizi hep hatırlayacak.
Ve sevgili öğrenciler…
LGS bir kapıdır, ama tek kapı değildir. Her zaman başka yollar, başka umutlar vardır. Bir sınavla değil, karakterinizle, çabanızla, azminizle şekillenir hayat. Bugün kaç doğru yaptığınızdan daha kıymetlisi, ne kadar inandığınız ve ne kadar emek verdiğinizdir.
Belki de hayatın size hazırladığı en güzel şey, henüz karşınıza çıkmadı.
LGS’yi kazansanız da kazanmasanız da… Hayat sizi seviyor.
Ve bu yolun sonunda, kendinize “ben elimden geleni yaptım” diyorsanız; işte o zaman zaten kazandınız.
Bir sınavla değil, sevgiyle, emekle ve umutla yürüyelim.
Çünkü hayat, her zaman ikinci bir şans sunar.
Ama çocukluğumuzu, umutlarımızı ve hayallerimizi kaybedersek; o geri gelmez.
